زیر ساخت شبکه

انواع مختلف کابل ها و محل استفاده آنها در شرکت ها

در مورد انواع مختلف کابل ها و محل استفاده آنها در شرکت ها بهترین اطلاعات را کسب کنید

بخشی از کار هر مهندس شبکه ، درک کابل کشی شبکه است: انواع مختلف کابلهای موجود در بازار ، قابلیت های آنها و موارد استفاده بهینه از آنها. گرچه کابل کشی در حال سوق به سوی نسل های تازه ای از سخت افزار است ، ولی این کار ، با گذشت زمان و به آرامی تکامل می یابد. در این مقاله ، برخی از متداول ترین انواع کابل کشی شبکه در شرکت ها را شرح می دهم و توضیح می دهم که چرا یک نوع کابل کشی ممکن است  در سناریوهای استقرار خاص بر دیگری ارجح باشد.

کابل کشی مس

کابل کشی مس گسترده ترین وسیله انتقال اترنت در شبکه های سازمانی است.  یک کابل اترنت ، به تنهایی ازهشت سیم تشکیل شده است که محکم به یکدیگر پیچیده شده اند. این به سیگنالهای الکترونیکی کمک می کند تا ضمن طی کردن طول کابل ، قدرت خود را حفظ کنند. اترنت مس تقریباً به طور انحصاری از RJ45 برای اتصال به کارت شبکه ، روتر ، سوئیچ و سایر دستگاههای مجهز به اترنت مس ، استفاده می کند.

کابل های مس هم به عنوان کابل کشی شیلد توئینز (STP) و هم کابل کشی بدون شیلد توئینز (UTP)  در دسترس هستند. اغلب کابل کشی STP را در جاهایی مشاهده می کنید که تداخل الکترومغناطیسی بسیار زیاد  است ، مانند کارخانه های تولیدی با قطعات بزرگ تجهیزات. اما کابل کشی UTP متداول تر است زیرا در مقایسه با STP ارزان تر ، پایدارتر و در برابر لرزش ، مقاومتر است.

 

کابل های مس نیز دارای رده بندی های مختلفی هستند.  طبقه بندی کابل ها ، یک استاندارد TIA / EIA-586 است که میزان داده ها و مسافت هایی را که اترنت می تواند با اطمینان از کابل رد کند را ، تعیین می کند. استانداردهای رایج شامل Cat5 ، Cat5e ، Cat6 و Cat6A است. بسیار مهم است که شما هنگام انجام ارتقاء شبکه ، دسته کلی کابل خود را بشناسید به عنوان مثال ، کابل کشی Cat5 می تواند با سرعت های اترنت گیگابایتی کار کند. اما برای استفاده از استانداردهای جدید چند گیگابایتی مانند NBASE-T ، باید از کابل کشی Cat5e یا بالاتر استفاده شود. با حرکت حداکثری 10گیگ  بر روی مس ، Cat5e  آن را قطع نمی کند. در این مرحله است که شما مجدداً کابل را به Cat6 یا بالاتر تبدیل کنید.

 

فیبرهای نوری

کابل کشی فیبر نوری با مس متفاوت است زیرا به جای سیگنالهای الکتریکی ، از پرتوهای نوری برای انتقال داده استفاده می کند. به همین دلیل ، فیبر اغلب می تواند در مسافت های بیشتر کار کند و به مراتب کمتر در معرض تداخل الکترومغناطیسی است. کابل کشی فیبر نیز از نظر قطر بسیار کوچکتر است. اگر تعداد زیادی کابل را داخل سینی های کابل و از طریق سقف و کف بکشید ، می تواند از نظر صرفه جویی در فضا بسیار سودمند باشد.

 

دو نوع اصلی کابل کشی فیبر نوری وجود دارد: چند حالته و تک حالته.  کابل کشی فیبر چند حالته (MMF) از چندین رشته شیشه ای یا پلاستیکی در داخل هر کابل استفاده می کند. این کار برای ایجاد انعطاف پذیری بیشتر کابل انجام می شود به طوری که هنوز قادر به انتقال ایمنی سیگنال از یک طرف کابل به سمت دیگر آن باشد.  فیبر چند حالته برای انتقال اترنت در دو اندازه متفاوت هسته ای ، 50 و 62.5 میکرون ارائه می شود. کابل کشی MMF بیشتر برای اجرای مسافت های کوتاهتر بین لبه های سوئیچ و از سوئیچ ها به سرورها ، ذخیره سازی و سایر سخت افزارهای زیرساختی که از کارتهای شبکه با قابلیت فیبر استفاده می کنند ، استفاده می شود.

فیبر یک حالته (SMF) از یک رشته شیشه ای به عنوان وسیله ای برای انتقال ، استفاده می کند .

SMF می تواند داده ها را در مسافت های طولانی تر و با سرعت بالاتر انتقال دهد. دلیل این امر این است که هسته کوچکتر پرتوی نور را مجبور به حرکت بسیار تندتر در مقایسه با هسته های بزرگتر  MMF  ، می کند ، و در نتیجه باعث می شود تا پرتوی نوری در اطراف خود بتواند جهش کند.

 

فیبر دارای رتبه بندی نوری چند حالته (OM) است. امتیاز OM یک استاندارد ISO 11801 است که حداکثر سرعت اترنت را تعیین می کند و مسافت هایی را که کابل فیبر می تواند انتقال و دریافت کند را ، تعیین می کند. کابل های OM1 و OM2 قدیمی ترین نوع کابلهای فیبر نوری هستند و با استفاده از فرستنده های 1000BASE-SX  ، می توانند اترنت  انتقال گیگابیتی را در فاصله حدود 300 متر حمل کند. اگر شما در حال اجرای فرستنده و گیرنده های GbE  10 یا بالاتر هستید، و می خواهید کابل کشی دارای رتبه OM3  و OM4 را ارتقا دهید. این کابل ها بهینه ساز لیزری هستند و می توانند 100 GbE  متر یا بیشتر را تحت فشار قرار دهند.

کانکتورهای فیبر زیادی از جمله FC، ST، SC و MT-RJ وجود دارد . متداول ترین فیبر اتصال دهنده ای که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد ، کانکتور LC است. در داخل مرکز داده ، ممکن است کابل را که دارای یک کانکتور منفرد در یک طرف و دارای چهار کانکتور در طرف دیگر است ، اجرا کنید. این حالت به کابل “اختاپوس” مشهور است. این کابل وظیفه گرفتن اتصال 40GBASE QSFP+   و تقسیم آن به اتصالات 4-SFP+   را دارد که با Gbps 10 کار می کنند.

کابل کشی Twinaxial

آخرین نوع کابل کشی که باید درباره آن بدانید کابل دوقلو یا Twinax است. این کابل شبیه به کابل کواکسی (coaxical)است که شما برای کابل تلویزیون از آن استفاده می کنید ، اما در مرکز داده (Data center) ، کابل کشی Twinax به دلیل قابلیت هزینه پایین و زمان بر نبودن ، انتخابی محبوب برای ترمینال های بسیار کوتاه 10 و 40GbE  است.

بیشتر کابل کشی های Twinax که اغلب می بینید، به نام کابل های Direct Attach Copper (DAC) شناخته می شوند. این کابل ها با گیرنده هایی که مستقیماً به درگاه SFP + یا QSFP + متصل می شوند،  به کار می روند. یک DAC  پسیو GbE  10 می تواند در مسافتی تا 30 فوت کار کند.یک DAC  پسیو که  GbE 40 با رابط QSFP + کار می کند می تواند تا 15 فوت فاصله داشته باشد. به مانند کابل های فیبر نوری اختاپوسی ، کابل های برش دهنده QSFP + SFP + از فاکتورهای فرم یک DAC هستند.